15-11-2003 Een gelijkspel met een katterig gevoel

Niemand wist vooraf hoe de wedstrijd tegen TDV moest worden ingeschat. Enerzijds is het een sterk team, anderzijds een ploeg die bekend staat om zijn wisselvallige uitslagen. De Schiedammers wisten dat bij een overwinning het kampioenschap wel heel erg dichtbij zou zijn, maar ook dat er hard voor de punten zou moeten worden geknokt. Uiteindelijk werd het 10-10, waren we daar tevreden mee? Ik durf die stelling met nee te beantwoorden. Natuurlijk ben je geneigd om alles door een Schiedamse bril te bekijken, maar de algemene opinie was toch dat de meeste kansen en daardoor ook punten aan Schiedamse kant gemorst waren. Desondanks blijft er nog steeds een voorsprong van twee punten op nummer twee Damlust en de onderlinge wedstrijd op 31 januari zal vermoedelijk de kampioen gaan bepalen.

Zaterdagmorgen, acht uur. Een bekende melodie gaat door mijn kamer, een melodie die een oproep naar mijn mobiele telefoon blijkt te zijn. En als teamleider weet je dan vaak al genoeg en beloofd het meestal weinig goed nieuws. Zoals ook nu. Dick bleek wegens ziekte niet in staat om te spelen, dus in allerijl moest er een reservespeler worden geregeld. Na heen en weer bellen tussen derde team-coach Matthijs en mijn persoontje werd besloten om Wim van Schie toe te voegen aan het tweede. Het vervelende gevolg was dat Mathijs, die na veel geregel eindelijk een team had geregeld, weel aan het bellen moest slaan om zijn team weer compleet te krijgen. We waren dan ook allemaal blij dat Matthijs op een geven moment opbelde dat het allemaal gelukt was en dat het derde team gewoon met tien man kon spelen. Nu was het de beurt aan onszelf in de laatste wedstrijd van het jaar 2003.

Toen de opstellingen bekend werden, zag het er goed uit. TDV miste in Hugo Verpoest en Kees van Bakel twee belangrijke krachten en de invallers die werden gekoppeld aan Wim en Gerrit waren op papier duidelijk minder. Het was dan ook de vraag of hier extra punten konden worden gehaald. Maar niet voordat er weer een oude traditie van stal kon worden gehaald. Op een haast hypnotiserende wijze weet Dirk al zijn tegenstanders remise aan te bieden en er is er niet een die het kan weerstaan. Ook Toine Vermeer niet en binnen de twee uur stond de 1-1 op het bord. Niet veel later volgden Hans en Cor Kuijstermans hetzelfde voorbeeld. Na een interessante opening moest Hans de stand vervlakken om niet in het nadeel te komen en de resterende acht om acht bood wederzijds geen kansen meer (2-2). Vervolgens wist Guido de Schiedammers op voorsprong te zetten. Een kleine forcing is een al zeer voordelige stand was Frans Smolders te machtig en de 4-2 was daar. Wim van Schie trof in Alexandra Betting ook een invaller en de twee besloten elkaar het leven niet echt zuur te maken, hoewel de hokpartij (Brabantse afkorting voor half open klassiek) zeker geen salonremise ze zien gaf (3-5). Peter wist met geduldig spel Frans Bax in het nadeel te brengen, maar gezien de stand in de wedstrijd leek de aangeboden remise hem wel genoeg. Helaas, bij analyse thuis bleek dat hij een zet voor het remiseaanbod de winst miste (4-6). Tiny speelde een kamikazepartij tegen Theo van den hoek en het was allesbehalve duidelijk wie er nu goed stond. Uiteindelijk leek dat Tiny te zijn, maar na ondoordachte zet was het ineens helemaal uit (6-6) Mathieu verkreeg tegen Chris Korsten een prettige aanvalsstand, maar een standaardoffer kostte hem een schijf en, ondanks wat compensatie, de partij (8-6). Gelukkig was daar Gerrit om de opgelopen schade weer te compenseren. Frits van Tilborg was op niet anders uit dan remise, maar Gerrit wachtte geduldig zijn kansen af en in een zes om zes was het helemaal uit (8-8). Bij deze stand had Ton een voordelig eindspel en Piet een nadelig eindspel. Het gevolg: iedere totaaluitslag was nog mogelijk. De Kruikenzeikers zagen de winst gloren, de Jeneverneuzen ook. Het compromis was dan ook de 10-10. Ton wist onverwacht Tijs Demasure te vloeren met een geniepig eindspelgrapje en ook Marc de Meulenaere won zoals hij bijna al zijn partijen wint, namelijk door kleine voordeeltje uit te buiten. Piet moest na een kleine zes uur helaas de vlag strijken, waarna de Schiedammers de speelzaal verlieten met een tweeslachtig gevoel. Enerzijds kan alles nog, anderzijds was er een goede kans gemist om drie punten voor te blijven op de concurrentie.